Μια φορά η Σοφία κυνηγούσε την Πίστη, την Αγάπη και την Ελπίδα που έτρεχαν ελεύθερες στο σύμπαν. «Πάμε μια βόλτα στη γη»; τους είπε σε μια στιγμή, έτσι γι’ αστείο. Κι εκείνες το πήραν σοβαρά και ντύθηκαν στα άσπρα. Έβαλαν και λουλούδια στα μαλλιά και φόρεσαν το καλύτερο χαμόγελό τους. Και κατέβηκαν να γνωρίσουν τον άγνωστο πλανήτη… Μόνο που…δεν άντεξε η φύση τους τις ανάσες των πλασμάτων που τον κατοικούν. Και με το που άρχισαν το διάβα τους στη γη, με κάθε βήμα άφηναν κι ένα στεναγμό. Σιγά σιγά…άρχισαν να γίνονται διάφανες, ανίκανες να μεταδώσουν τη λάμψη τους. Τα στοιχειά του εδώ, δεν δέχονται έννοιες καθαρές… Έκτοτε, προχωρούν αμίλητες, σκοντάφτοντας σε ξέρες, με ρούχα σκισμένα και ζαρωμένα μάγουλα. Τα φτερά τους ξεχασμένα σε σκοτεινές σπηλιές, η καρδιά τους στάζει δάκρυ… Μόνο κάτι παιδιά που πήραν το όνομά τους απ’ αυτές χαμογελούν τη μέρα ετούτη. Ίσως γιατί μέσα απ’ το βλέμμα το αγνό, κάποτε αναγεννηθούν εκείνες οι έννοιες που θα κάνουν τον κόσμο να κινείται αρμονικά… Ουτοπία, θα μου πεις…μα… …η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία, κάπου έχω ακούσει… Χρόνια τους Πολλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου